Spider

Canada/Groot-Brittannië 2002 – 98 min.

Genre: Crime

Regie: David Cronenberg
Script: -
Producer: -
Met: Ralph Fiennes, Bradeley Hall, Gabriel Byrne, Miranda Richardson, Lynn Redgrave, John Neville
Premièreweek: 10 juli 2003
Filmnummer: -

De locatie is London East-End in de zestiger jaren en in de jaren tachtig. Een gevoelig jongetje, Spider (Bradeley Hall), ‘ziet’ hoe zijn harmonieuze gezinsleven wordt verstoord als zijn vader een relatie aangaat met een prostituee. Verbolgen over de verstoring in hun gezinnetje broedt Spider op een waanzinnig plan…
Twintig jaar later wordt Spider (Ralph Fiennes) vrijgelaten uit een psychiatrische instelling. Hij keert terug naar London en naar de wijk van zijn jeugd. Hij trekt in een groezelig pension geleid door een bazige hospita (Lynn Redgrave). Hij kan alleen maar mompelen en schrijft de hele dag in een onleesbaar handschrift op een klein notitieboekje. Hij besluit te stoppen met zijn medicatie en begint de nachtmerries op te roepen die hij als kind had. Hij probeert heden en verleden te reconstrueren. Zijn pogingen om te ondervinden wat er mis ging in zijn jeugd beginnen vruchten af te werpen en langzamerhand komt hij achter de waarheid……….

Korte synopsis
Spider keert na een 20-jarig verblijf in een psychiatrisch instituut terug naar de wijk van zijn jeugd. Daar probeert hij te achterhalen wat er mis liep…..

Achtergrond
‘Spider’ is al weer de 28ste film van deze talentvolle 60-jarige Canadese regisseur. Beroemd werd Cronenberg door o.a. “The Fly” (1986), “Dead Ringers” (1988), “Naked Lunch” (1991) en “Crash” (1996). Met de laatste titels wist Cronenberg ook de internationale critici te beroeren, door zijn fascinatie voor horror veroorzaakt door externe factoren als een parasiet (The Fly), mutatie of medische omstandigheden.
In Spider, naar het boek van Patrick McGrath, schetst de grootmeester van het Unheimische een portret van een psychotische patiënt die met zijn demonen tracht af te rekenen. In het boek gebeurt dat vooral 
via commentaar van de hoofdpersoon. Cronenberg opteert voor een puur filmische aanpak, met veel suggestieve beelden en een onheilspellende sfeerschepping.

Cronenberg speelt een spel met de kijkers. Naarmate de werkelijkheid uit het verleden vorm krijgt, groeit ook het besef dat het verleden alleen maar is wat het lijkt in de geest van iemand die zijn greep op de werkelijkheid verloren heeft!